Toen ik 2 jaar geleden het idee kreeg om Villapparte op te starten waren Rob en Karen de eerste die ik benaderde. Dat ze uit Eindhoven kwamen speelde een grote rol maar ook het feit dat hun luxe chambres d’hôtes Mas la Buissonnière toch ook echt een parel is. Toen ik ze destijds gemaild had met mijn idee belde Karen meteen op. Ze waren toen net open en alles was nog nieuw voor ze. We spraken af dat als ik wat meer concreter nieuws had dat we weer met elkaar in contact zouden komen. En dat gebeurde! En het is een feit dat ik super blij ben met Mas la Buissonnière op Villapparte.
Ook Rob en Karen mocht ik interviewen want uiteraard was ik erg benieuwd naar hun verhaal. Ik vroeg ze hoe ze op het idee gekomen waren.
“Het kwam op ons pad…klinkt wat raar maar daar komt het kortweg wel op neer”. Volgens Karen was emigreren haar droom en was het de nachtmerrie van Rob, zeggen ze wel eens gekscherend. Rob had het fijn in Eindhoven, hij had er zijn vrienden, hockey & tennis, werk, zeg maar gerust zijn goede leven. Karen had altijd al deze droom: wonen en werken in het buitenland. Frankrijk was favoriet, maar het had ook Spanje, Italië of een ander land kunnen zijn.
En toen kwam de grote kans die ze met beide handen hebben aangepakt. Na het overlijden van Karens moeder – in de zomer van 2015 – hadden ze een gesprek over hoe kort het leven kan zijn, dat je er zelf iets van moet maken, dat je het nu moet doen, want voor je het weet is het te laat.
Karen sprak hierover met vrienden van haar ouders. Dat wat zij in Frankrijk hadden zou wel iets voor haar zou kunnen zijn; een chambres d’hôtes. Gasten ontvangen, hard werken & veel genieten. En dat allemaal in het zuiden van Frankrijk.
“Dan moet je er maar eens goed over nadenken” zeiden zij toen “want het staat te koop!”
Karen is van mening dat sommige dingen op het juiste moment op je pad komen. Dan moet je niet meer twijfelen, maar actie ondernemen. Het was nu of nooit!
De beslissing werd dan ook redelijk snel genomen. In Augustus hoorde ze dat de Mas te koop stond, vervolgens hebben ze er in september en oktober nog eens goed over nagedacht. In november nog eens gaan kijken om vervolgens onder de kerstboom de beslissing te nemen om een bod uit te brengen. En dit werd in januari gedaan. Vervolgens was de koop in februari rond.
Dus al met al zijn ze van het moment van dat ze hoorde dat het te koop stond tot aan de verhuizing 1 jaar en 3 weken onder weg geweest. Maar de echte voorbereiding begon pas in februari, nadat het bod geaccepteerd was. In augustus 2016 zijn ze verhuisd en in april 2017 open gegaan, inmiddels hebben ze 3 seizoenen gedraaid.
Dat het Frankrijk is geworden was puur toeval doordat de locatie Rob en Karen vond. Karen sprak al (redelijk) goed Frans en Rob heeft naast zijn “middelbare school Frans” nog 20 extra Franse lessen in Nederland gehad. Ook de kinderen hebben ze van tevoren een aantal lessen laten volgen maar meer om de klanken een keer te horen dan om er echt al iets van op te steken. Het hoorde bij de voorbereiding op de verhuizing voor de meiden.
Inmiddels wonen ze nu bijna 4 jaar in Frankrijk en bij het 10 minuten gesprek op school vertelde de juf dat een buitenstaander het niet door zou hebben dat de meiden Nederlands zijn. Ze gaan volledig op in de groep als echte Françaises.
Toch verliep in het begin niet alles heel makkelijk (dit heb ik inmiddels van meerdere eigenaren gehoord) . Met name het administratieve gedeelte, de papier rompslomp en de welbekende Franse bureaucratie waren vaak een doorn in het oog. Maar ze hebben doorgezet en zijn erg trots op datgene wat ze hebben neergezet.
Rob en Karen doen bijna alles zelf, alleen in het hoogseizoen hebben ze iemand die helpt met schoonmaken, aangezien zij 5 kamers, 3 studio’s en een appartement verhuren.
In het hoogseizoen (juni – september) zit bijna alle tijd in hun Mas. Maar buiten het seizoen en in de winter dan hebben ze ook tijd voor zichzelf en hun dochters. Dan werken ze waar mogelijk tijdens schooluren en proberen ze de overige momenten met z’n vieren te genieten.
Toen ik ze vroeg hoe de kinderen zijn omgegaan met de verhuizing vertelde Karen dat dit voor een groot gedeelte van jezelf, je partner én de kinderen afhangt. En vooral van de tijd voor de verhuizing, de voorbereiding: het goed inlichten van de kinderen, wat wordt er van ze verwacht, wat kan wel en wat kan niet. Maar ook het goed afsluiten van de tijd in Nederland en daar goed de tijd voor nemen, ze ook hun afscheid gunnen en hun verdriet daarin, maar ze ook laten zien dat dat ook bij jou speelt. Eerlijk is eerlijk, afscheid nemen doet altijd pijn. Maar je moet ze ook vooral de voordelen meegeven van deze stap, het als een gezamenlijk avontuur zien, ze meenemen in voor hun belangrijke stappen, soms overleggen en soms moet jij als ouder gewoon de knoop doorhakken. En je moet ook geluk hebben…met het kind, hoe het ermee omgaat, hoe hij/zij zich aanpast aan de nieuwe omgeving, hoe snel hij/zij nieuwe vrienden maakt.
De meiden van Rob en Karen waren aan het begin van de verhuizing bijna 8 en 4,5 jaar oud. Ze zijn bewust in augustus verhuisd zodat de meiden aan het begin van het schooljaar in konden stromen. Daarnaast is het een bewuste keuze geweest om pas een half jaar later open te gaan, zo hadden ze ook tijd voor de kinderen. En de combinatie van de Mas en de kinderen is optimaal, ze zijn natuurlijk heel veel thuis, ook al hebben ze gasten en is het druk: ze zijn altijd in de buurt en binnen handbereik.
Uiteraard zijn er ook nadelen aan een verhuizing, ook dit hoorde ik van alle eigenaren.
Familie en vrienden zijn verder weg. Maar volgens Karen is dat ook relatief. De familie en vrienden zien ze dan wel veel minder maar als ze elkaar zien is het veel intenser. Je hebt vaak meer dagen samen dan alleen even op de koffie of borrel bij elkaar zijn. Gesprekken zijn snel persoonlijker, gaan dieper, juist omdat je tijd voor elkaar hebt.
En Karen geeft ook aan dat ze de kinderen wel iets heel moois heeft meegegeven door te verhuizen naar Frankrijk; het leren van een tweede taal alsof het je moedertaal is, het flexibel zijn en het makkelijk aan kunnen passen. Hun het leven is absoluut een stuk relaxter geworden.
En er zijn zeker een aantal zaken die hier enorm bij geholpen hebben; de vrijheid van eigen baas zijn, de manier van leven, de Zuid Franse invloeden, het weer, het genieten en het buitenleven (zeker 5 maanden per jaar).
Maar ook als ze nadenken over hun vriendschappen; de vriendschappen die hier zijn ontstaan, maar ook de vriendschappen die ze in Nederland hebben achtergelaten. Zoveel vrienden die zijn komen helpen, zoveel vrienden die buiten het seizoen komen ‘aanwaaien’, zoveel vrienden en bekenden die hun vakantie bij hun gevierd hebben. Bijzonder!
Als laatste de 6 belangrijkste tips die ze een potentiële eigenaar van een vakantieaccommodatie mee willen geven;
- Zorg voor voldoende financiële middelen en laat je goed adviseren.
- Zorg dat je de taal spreekt.
- Maak van je nieuwe huis snel jouw eigen thuis.
- Leef volgens de lokale gebruiken.
- Realiseer je dat je in het hoogseizoen niet/nauwelijks privacy hebt.
- Zij voegen er deze nog aan toe: “Jij moet investeren in nieuwe en oude vriendschappen:
- NIEUWE vrienden: “Zij hebben hun leven hier al, jij komt erbij dus jij moet investeren”.
- OUDE vrienden: “Jij bent vertrokken, jouw oude leven draait gewoon door zonder hun. Jij moet investeren in het onderhouden van de contacten. En ja, natuurlijk moet vriendschap van twee kanten komen, maar realiseer je goed dat er bij vertrek ook vriendschappen verdwijnen”.
Géén seconde hebben Rob en Karen spijt gehad. Ze hebben eerder spijt (voor zover je van spijt kan spreken) dat ze het niet eerder gedaan hebben. ?
Dus mocht jij ook de droom hebben om te verhuizen naar het buitenland dan heeft Karen nog het volgende advies; “Als dit is wat je wilt, doen! Alle clichés zijn waar: Je leeft maar één keer, doe iets waar je gelukkig van wordt. Je kan beter spijt hebben van iets dat je gedaan hebt dan spijt hebben van iets dat je niet gedaan hebt. (Maar dit leven moet wel iets zijn wat je ook echt wilt, anders is het vast heel zwaar!)”
Toch blijf ik het nog steeds zo dapper vinden, van alle eigenaren. En het blijft ook leuk om een klein beetje mee te kijken in het leven van een ander. Top locatie Mas la Buissonnière. Ga vooral zo door, Rob en Karen!
Tot de volgende keer weer!
Hartelijke groet, Fanny
